I.M.2 dinsdag 26 juli Heldere parel

Eén parel: in de vroege ochtend van 26 juni belde ik verdrietig en ontheemd met Margreet, mijn jeugdvriendin. Ik kon na deze heftige nacht vol van emoties de slaap niet vatten. Het zwaard van Damocles leek nu echt gevallen… een kwestie van weken. Ik bleef maar malen en moest het delen. Huilend vertelde ik aan Margreet van de verdrietige nacht: …Status Epilepticus… Weken. Ik zat in de huiskamer van het Thomashuis en ijsbeerde heen en weer. Op de drempel van See haar kamer zag ik beweging in haar bed: ze werd langzaam aan wakker uit haar gedrogeerde toestand keek me zowaar helder aan. Ze begroette me liefdevol. In een opwelling sloot ik het telefoongesprek met Margreet af en belde (zo dacht ik) mijn moeder… inmiddels 05.30 uur. Ik kreeg Marcel aan de telefoon… in de haast het verkeerde nummer gedraaid. Hij praatte even tegen See (ik legde de hoor naast haar op het kussen); ze was blij en opgewekt en gaf (op haar wijze) antwoord terug. ‘Ha Marcel’…. kirrend. Daarna snel mijn moeder gebeld: ‘Mam, niet schrikken, maar See is zo helder… je moet even tegen haar praten…’. Mijn moeder, haar moeder, de oermoeder is direct ‘in stelling’ en spreekt lieve woordjes tegen haar zieke dochter. Een prachtig, liefdevol en volstrekt wederkerig gesprek, met slechts de woorden ‘ha mijn lief meisje’ en ‘ha mama’. Een gesprek met weinig woorden maar overvloedig van liefde en wederzijdse genegenheid. Zo zeldzaam ontroerend. En dat na de onheilstijding waar die dochter geen weet van heeft. Het middel Rivotril had even haar werk gedaan: einde status epilepticus. Een helderheid. Altijd liefde.