4 juli 2012 Oma See

De kinderen van mijn broer Vincent noemen mijn moeder al sinds ze kunnen praten ' oma See'. Een geuzennaam. Oma zijn en dan gecombineerd met moeder zijn van deze dochter. Heel mooi samengevoegd. En nu See in haar laatste levensfase zit heeft deze benaming een extra dimensie. De verbinding of zelfs verstrengeling tussen moeder, dochter en kleinkinderen kan niet scherper worden geduid. De kleinkinderen zijn nu grote pubers, die op het punt staan hun tante verliezen. Ook voor hen een groot moment met grote consequenties. Ook voor hen een indringende ervaring, zeker als je nu ziet hoe See haar cirkel sluit en ze steeds meer als een allerliefste maar grote baby in haar bed ligt. Ook betekent dit voor hen dat hiermee zaken zullen afsluiten: geen tante meer aan vaders kant, geen bezoekjes meer aan het Thomashuis, waar hun tante zo liefdevol woont met al die andere bewoners. Vooralsnog intensiveren de banden. Ze zitten bij See haar bed en zeggen lieve woordjes tegen haar. Ze aaien haar en huilen mee. Ze zitten met de andere Thomashuis-bewoners bij het vuurkorfje achter in de tuin en spelen met de hond Toosje, waar See zo aan is gehecht. En zo bouwen ze mee aan dit prachtige verhaal van deze bijzondere vrouw, hun tante, die helaas te vroeg haar reis vervolgen zal. Oma See. Die naam die blijft bestaan. See leeft voort, in liefde, in harten, in gedachten... en in deze geuzennaam.