2 juli 2012 Grote ziel

Het is de eerste maandag van mijn officiële zorgverlof en ik zit naast haar bed. Wat is er de afgelopen dagen allemaal gebeurd?!! Het is te veel en te groots. Afgelopen zaterdag was ik even naar de winkel geweest, naar bij de apotheek om Depakine vloeibaar (anti epileptica vloeibaar in hogere dosering) te halen. Terug in het Thomashuis heb ik Mirjam uitgezwaaid, een vriendin die even over was uit Utrecht. En toen ineens... ik keek naar See en merkte hetzelfde op als Claudia.... haar handjes waren verkleurd evenals haar nageltjes... de arts gebeld die even later daar was en ons angstige vermoeden bevestigde: ze is stervende... Twee uur lagen we bij haar. Wanhopig maar ook heel erg verbonden. We benoemden wat tot dan toe niet mocht: lieve, lieve Seetje, als het moet of niet anders meer kan dan mag jij gaan. Als het je tijd is, dan is het je tijd. Papa en Gino wachten op je. Tranen in een vleug berusting. Intens verdriet en wanhoop, maar ook een sprank hoop, want haar lijden mag niet doorgaan. Maar toen het wonder: haar hartslag werd regelmatiger, de ademhaling dieper en de kleur weer beter. Ze bleef nog. Zo wijst zij mij de weg. Ze dwingt het af om weg te mogen gaan, om los te laten. Ze bepaalt haar tijd, en ze geeft ons zo ruimte om haar los te laten en te wennen aan het onmogelijke. Geen vrouw met een beperking. Een wijze ziel. Lieve, lieve See. Mijn alles: dank je wel.