16 juli 2012 Vol van leegte

Het stof daalt neer. Na hectische weken vol zorg, overlijden en lijden, begraven en regelen komen we langzaam aan in de harde realiteit van de stilte en de afgedwongen eerste aanvaarding. Morgen rijd ik met mijn moeder naar Utrecht, waar ik dan exact drie weken niet meer ben geweest. Een vreemd gevoel. Ik zie er tegen op. Hier weg rijden betekent ook weggaan van de intense tijd hier, waar dat gebeurde wat een kantelpunt in mijn leven is. Weggaan betekent voor mij de tweede helft van mijn leven in rijden... zonder haar. In mijn brief (die ik haar ook meegaf in haar handen in de mand waarin ze is begraven) noemde ik dit: jij bent het beste dat mij is overkomen. Mijn alles. En dat laat ik achter me maar ook in me. Ik sms'te met een medewerker van het Thomashuis. Met deze mensen deelde ik de intenste periode van mijn leven. Dat is nu verleden tijd, maar ook heel erg een belangrijk deel van mij. Ik sms'te Claudia dat ik 'vol ben van leegte'. De sms terug was dat dit wel heel erg Tao is en dat ik dat maar moest koesteren. En dat doe ik met graagte. Vol van leegte, vol van mijn alles, die ook niet meer fysiek in mijn leven is. Een paradox. Mijn waarheid.