9 juni 2012 Niet op gerekend

Vanochtend realiseerde ik me het, toen ik met een vriendin aan de telefoon zat. Huilend. Ik heb hier niet op gerekend! Om te beginnen op Alzheimer met 44 jaar, maar ook niet op wat zich nu aandient. Ons verhaal was inmiddels toch dat ze langzaam aan het uitdoven is, wat in zichzelf al verschrikkelijk is. Dat dit in schokken gaat (nu zelfs letterlijk) hoorde voor mij niet meer in het plaatje. Naïef wellicht, maar zo bouw je je beelden: tot een beeld door de werkelijkheid wordt ingehaald. Die van epilepsie en stevige insulten, zware stemmingsstoornissen en angsten, verlies van alle dagelijkse routines en vaardigheden. En inmiddels ook die van de wanen. Ik zie het steeds meer. Ze haalt nare herinneringen het heden in. Vanavond belde ik en vertelde Gien, een medewerken van het Thomashuis, dat See had gescholden, tot drie keer toe. Daarbij riep ze ook ‘nou opschieten’. Wat gaat er toch in haar hoofd om?? In de instelling had ze er last van dat anderen haar voor haar gevoel opjaagden. Kennelijk komen die herinneringen weer terug. Ik word steeds moedelozer. Ze (her)beleeft allerlei nare zaken. Ik sta erbij en kijk er naar. Meisje, meisje, kon ik het maar van je overnemen. Morgen vieren we in kleine kring haar 45e verjaardag. Inderdaad. We moeten opschieten, hoe vervelend ook. En ja, ook ik scheld wel eens op dit hele gebeuren waar ik in deze vorm niet op had gerekend.