6 juni 2012 45 Jaar

Lang zal ze leven... een bizarre zin in de context van wat er nu gebeurt. Het is een memorabele verjaardag met hoogte- en dieptepunten. See zit klaar als we arriveren. Jarig!... en hoe. Maar ook verdoofd en daas. En bij vlagen bang. In de ochtend heb ik weer telefonisch contact met Peter Vos: we moeten wat doen aan haar doorlopend op-poppende angsten. Met het anti-epilepticum zou ook de angst kunnen verdwijnen, maar daar gaan we niet op wachten. Het is zo niet te doen (en het zouden ook nog wanen kunnen zijn). Er wordt door Peter Vos Oxazepam voorgeschreven, een direct werkend kalmeringsmiddel dat helpt gevoelens van angst en spanning te verminderen. Zoals Peter Vos het zegt: het welzijn van het meiske gaat voor alles. En daar is iedereen het over eens! Ze maakt deze week weer een vrije val: Suus (personeel van het Thomashuis) vertelt hoe ze schrok toen ze See vandaag na een week weer zag. In deze situatie gaat See ook vandaag mee naar mijn moeder, waar ze slaapt. Terug in het Thomashuis zijn Vincent en Jacqueline er met Sophie. Kees kookt een heus verjaarsdiner en het Thomashuis loopt de ceremonie: de ‘lang zal ze leven polonaise’ rond het kookeiland. See krijgt allerlei snoezelachtige cadeaus (zachte knuffels, beestjes met een lampje en een geluidje, een ballonnetje om in te knijpen). Ze geniet er van, zo lang het duurt. En dan trekken de schaduwen weer over haar heen. Uitgeteld (wij ook) sluit het feest voor vandaag. Zondag nog een keer: 45 jaar.