Het was een treurige middag. Aangrijpend. Sinds deze week is ze volledig incontinent en hoewel het er aan zat te komen voelt het toch als de zoveelste mokerslag. Na een middag slaap rook ik dat ze in haar luier had gepoept. Er moest dus verschoond worden. Als een grote baby lag ze daar, steeds weer huilend een roepend ‘nee, nee’. Ze was duidelijk erg uit haar doen en op bepaalde wijze ook onrustig, van slag en geïrriteerd. Mijn moeder en ik gingen aan de slag. Broek uit, benen omhoog, ontlasting weg halen, billen schoon maken, nieuwe luier aan en de onderbroek weer aan… van een afstand zag ik ons als het ware bezig. Mijn gedachte was ‘waar ben ik toch in beland: ik verschoon mijn eigen zus alsof het de gewoonste zaak van de wereld is…’. Hierna bleef ze huilerig en angstig. Zowel mijn moeder als ik raakte er bijna van in paniek. Het machteloze gevoel dat we haar niet konden bereiken of helpen vloog ons aan. Aan het einde van de middag kwam Kees. En zie daar: wat ze tot dan toe had geweigerd ging nu wel. Ze wilde gaan zitten en wilde ook wat drinken. Onderwijl deed ze nog een plas in mijn moeders bed. De volgende fase is onmiskenbaar aangebroken. Ik verschoon mijn zus. Met alle liefde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten