17 april 2012 Achteruit kijken

Blij schuift ze langs in beeld. Het Thomashuis in polonaise, cirkelend rondom Marcel en mij. See stapt (relatief) monter voorbij en is zichtbaar uitgelaten. Ik bekijk de opnames van ons feest, deze week alweer een half jaar geleden. Even in herinnering: Marcel en ik kenden elkaar afgelopen oktober 20 jaar en dat vierden we. Het Thomashuis, inclusief See, was daar bij aanwezig. En op het podium deden ze een polonaise, in een slinger rondom ons. Tijd vervliegt. Alweer een half jaar geleden. En deze beelden geven als een prachtig en waardevol tijdsdocument weer hoe fijn dat feest was. Maar het kijken naar deze beelden doet ook zeer. Te zien hoe See dan toch weer onmiskenbaar achteruit is gegaan in haar motoriek en stabiliteit. Op de opname oogt ze toch echt monterder dan nu. Ze heeft weer ingeleverd. Sluipend. Maar zonder twijfel. Vanmiddag vroeg een vriendin wat ze daar nu zelf van vindt of hoe ze dat zelf beleeft. Ik meen toch dat haar zelfreflectie op dit punt (gelukkig) beperkt is. Ze ervaart volgens mij niet heel bewust de achteruitgang. Een half jaar – een flauwe zes maanden – waar gaat het over? Toch, onmiskenbaar: achteruit.