9 maart 2012 Desoriëntatie

Na een mooie dag, waarop ze zelfs stapvoets en achter de rolstoel een klein half uur met ons door de stad heeft gelopen (waar je al niet blij van wordt..) wil ze graag naar het huis van mijn moeder. Als je haar ziet schuifelen is het net oma Balsters, aldus mijn moeder. Eenmaal bij mijn moeder gaat ze tevreden naar bed, maar ze wordt in een vlaag van desoriëntatie wakker laat in de middag. Ze is naar binnen gekeerd en klampt zich als een aapje vast. Angstig ook. We maken ons weer op voor de terugtocht naar het Thomashuis, maar daar is zij het niet mee eens. Tranen rollen omlaag en ze oogt verdrietig. Ze zegt ‘ik hier eten’ en zet zich schrap. Ik probeer wat en laat haar even met het Thomashuis bellen, waar ze Kees aan de telefoon krijgt. Een gouden greep: ze fleurt op, lijkt zich weer te beseffen hoe het zit en even later loopt ze gedwee en tevreden mee naar de auto. Op het Thomashuis is ze weer blij en kunnen mijn moeder en ik zonder problemen afscheid van haar nemen. Zij zit al aan een bordje pasta en haar huisgenoten kijken vergenoegd en vertederd naar haar. Toch doet het zeer en ben ik doodop. Haar zo te zien en te beseffen dat deze ‘state of mind’ een eerste teken is van een groeiende desoriëntatie, onvermijdelijk. Ze verliest de grip en klampt zich vast aan wat ze van vroeger het meest dichtbij ervaart: haar moeder en ik, mijn broer…. Heftig, zo’n besef!