7 maart 2012 Symbiose

Met mijn coach neem ik de afgelopen maand door en spraken we over mijn verblijf in de abdij en het waarom van die keuze. Mijn neiging is om me in eenzaamheid terug te trekken, juist nu. We blikken het verleden in. Hoe ik in mijn jeugd al veel en graag met en bij See was. Ze ging ‘vanzelfsprekend’ met me mee. Een symbiose, zo mag je het wel noemen. Maar ergens ook een – lees: mijn – keuze. Door dit te doen oogstte ik ook waardering en bood ik tegenwicht tegen het (verklaarbare) verdriet van mijn moeder, na het overlijden van mijn oudste broer Gino. We spreken ook over mijn andere broer, Vincent, en hoe hij zijn weg bepaalde. Systemische noties. En nu staan we samen weer voor of al midden in een traject vol afscheid, verlies en verdriet. En dan is het zoeken naar hoe je dat optimaal en met respect voor elkaars positie kan doen. Dat valt zeker niet altijd mee. Het opzoeken van de eenzaamheid is dan een neiging die we bij elkaar herkennen. Eenzaam maar niet alleen…. voor mij een tegenwicht tegen de (vaak ook comfortabele) symbiose. Het is complex, maar in de context allemaal ook verklaarbaar. Met het verbinden uiteindelijk als enige en beste optie. Juist nu.