29 februari 2012 Moedergeur

Mijn moeder heeft de gewoonte om artikelen uit te knippen en dan op tal van plekken te bewaren. Vroeger thuis lagen onder het tafelkleed in de huiskamer vele ‘knipsels’. In haar huis is nu een keukenwand behangen met citaten en liggen krantenartikelen voor mij klaar onder het mom ‘moet je eens lezen: interessant!’. Zo tref ik een artikel over vroeg-dementerenden en een knipsel over ons reukzintuig, dat ik meeneem tijdens mijn retraite. Over reukzin staat in het Brabants dagblad van 21 februari jongsleden ‘Wanneer we worden geboren is onze geurbibiotheek nog leeg. De eerste opgeslagen geur is die van onze moeder: deze herkent een pasgeboren baby binnen een half uur’. De context is duidelijk: bij See gaat het steeds minder om taal, en steeds meer om primaire emoties en sensaties. Daar is moedergeur er één van; en moederwarmte. De wijze waarop See haar moeder begroet is daarvan het ultieme bewijs. In de kloosterkapel staat een Mariabeeld centraal. De afbeelding van Maria en kind. Dit archetype van veiligheid kennen we allemaal. Voor See steeds meer een herkenbare bron van leven. De moedergeur als veilige basis.