2 maart 2012 Taal

Tijdens mijn retraite lees ik vele letters. De luxe van tijdsblokken die zich voor me uitstrekken, niet gehinderd door alledaagse beslommeringen die vragen om aandacht (dus tijd), is op zichzelf al waardevol. Het scherpt mijn geest. Dat wat ik allemaal lees leidt weer tot overdenking en verdieping. Helemaal fijn. Net ben ik begonnen met lezen in een vuistdik boek, net verschenen, met de biografie van de zestiende-eeuwse schilder Caravaggio. Deze kunstenaar is een fascinerende persoon en mijn lievelingsschilder. Het is mooi om met dit boek in zijn leven te duiken en daarmee in een totaal andere tijd. Op de een of andere manier relativeert dat het hier en nu, wat in deze tijd wel prettig is. In lange tijdslijnen geplaatst is ons bestaan, of concreet mijn leven en dat van See, een speldenprik. Tijd gaat voorbij en alledaagse en grote zorgen zijn in die context ook weer van een andere orde. Niet onbelangrijk maar toch wel relatief. Lezen. Het scherpt mijn geest. De taal is daarmee van een andere waarde dan als uitdrukkingsmiddel. En gek eigenlijk: waar See de taal langzaamaan verliest zoek ik de woorden om de tijd te vangen en mijn zorgen te relativeren.