30 november 2011 IJdelheid

Om 14.00 uur vertrek ik naar huis van mijn werk. Ik ga thuis werken en daar wat zaken afmaken, nu vanmiddag op kantoor het sinterklaasfeest is. Collega’s komen al binnen met hun kind en ‘showen’ elkaar hun kroost en toekomst. Ik zit in een ‘flow’. Lekker gewerkt de afgelopen weken en veel zaken rondom See geregeld. Herdindicatie aangevraagd, dagbestedingswissel geregeld, nieuwe hulpmiddelen in aanvraag... ik zou er bijna optimistisch van worden. Thuis tref ik de beschikking van het zorgkantoor op de deurmat aan. In mijn flow open ik de envelop, in de veronderstelling dat (na de afgegeven herindicatie) hier het nieuwe (verbeterde) financiële plaatje volgt. Helaas moet ik hier constateren dat mijn hoop ijdel was. Ondanks de véél hogere indicatie (vier ZZP-categorieën in de plus) blijft het besteedbare bedrag onder aan de streep vrijwel gelijk. Bellen met het zorgkantoor levert een laffe verklaring: een administratief verhaal over vervallen van budgetgarantie na herindicatie... ik kan wel janken. Was ik zo naïef? Is alle hoop ijdel? Moet ik iedere zweem van optimisme vanaf nu laten varen? Heen en weer bellen en mailen met MEE (die adviseerden en ondersteunenden in de herindicatie) geeft toch weer nieuwe hoop: per 2012 moet het in orde zijn. Dit alles heeft wel tot gevolg dat ik het gevoel heb weer met beide benen op de grond te staan. En aangezien ik niet langs start kom ontvang ik geen € 200,- ... IJdelheid. Toch maar de hoop en het optimisme hoog houden. Tegen beter weten in en/of bij de dag.