28 december 2011 Intiem

Hoe intiem kun je zijn met een ander? Afgelopen kerstdagen waren mijn moeder en See bij ons. Inmiddels kan See niet of slechts moeizaam trappen lopen, dus sliep ik met haar beneden in de huiskamer. Zij op een bedje bij het raam voor – een oude jaren 50 sofa. Daar was deze dagen haar eigen nestje, ook voor slaapjes tussendoor. Ik sliep naast haar op de grond, op twee gestapelde campingmatjes. Omdat de omgeving voor haar vreemd is en omdat ze deze dagen ook minder actief is was haar nachtritme ook iets van slag. Om de twee uur werd ze wakker en moest ze er even uit ‘voor een plas' (aangekondigd door een slaapdronken fluisterend ‘ik moet plassen’). Door de licht verlichte huiskamer schuifelden we dan weer samen naar het toilet, achter, in de badkamer. Ik voor, met mijn gezicht naar haar gericht en achterwaarts lopend. Zij vooruit, in halfslaap, haar kleine knuisten in mijn handen, de voeten vooruit schuivend. Op het toilet gaf ze dan aan dat ik bij haar moest blijven. Op mijn hurken voor haar, de handen ineen, deed ze dan haar (minieme) plas en een poging tot poepen, met een lichte frons bij het persen en haar ogen op mij gericht. Als een peuter in een volwassen lijf. En zo vol vertrouwen. Zo veilig. Als antwoord op de gestelde vraag: zo intiem kun je zijn. Met alle liefde van de wereld.