Op de verjaardag van onze (in 1982) overleden vader (See wist recent zelfs te benoemen dat papa bijna jarig is!) gaat het Thomashuis naar de Winterefteling. See gaat mee, samen met Swaantje als chaperonne. Het is mooi weer en ’s avonds krijg ik een mail van Helma. Het is een mooie dag geweest. Daarbij ook de terechte vraag waarmee je See nu echt een plezier doet? De ‘Fata Morgana’ is een attractie die See mee bezocht. Het heeft wat voeten in aarde om haar daarin te krijgen. Veel begeleiding is dan nodig, van Efteling-personeel en van vertrouwde mensen om See heen. De donkerte van deze attractie is wat het heftig maakt. See ziet te weinig en ‘het niet meer snappen’ helpt daarbij ook niet. Haar hulpeloosheid en afhankelijkheid is onmiskenbaar. Fata morgana... feitelijk dus een luchtspiegeling… maar als ik Google ook een ‘lichtpunt in de duisternis ‘of ‘lichtpuntje’. Ik wil het zo graag zien, maar vaak ook zinkt de moed mij in de schoenen. Helma noemt in haar mail ook oude overdrachten, die ze tegen kwam en waarin staat ‘See is bang dat ze te laat is voor de taxi en kan wel eens rond 6.00 uur gaan douchen’ of ‘controleer of ze haar gezicht goed heeft ingesmeerd’. Het leest als een luchtspiegeling of lichtpunt uit het verleden. Een ver verleden wel te verstaan, al is dit niet eens zó lang geleden.
Toen het Thomashuis met de bus vanaf de Winterefteling weer naar huis reed zei Kees ‘Nou, ik heb genoten’…. en See reageerde onmiddellijk met ‘Ik ook Kees, ja hè’. Geen fata Morgana maar pure realiteit. Ontroerend mooi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten