woensdag 23 november 2011

19 november 2011 Maggi

Ik lees het ‘Gestameld liedboek’, geschreven door Erwin Mortier. Een vriendin gaf het me. ‘Dit moet je lezen’. Het gaat over de moeder van Mortier, die lijdt aan Alzheimer. Op de flap staat ‘het is een rauwe en tegelijk tedere elegie over ouders en kinderen, liefhebben en verlies, afscheid nemen en herinneren’. En het is, gegeven mijn situatie, heel veel herkenning. Niet het feest van, maar wel de aha-erlebnis van ‘anderen hebben dit dus ook’. In korte beschrijvingen, scènes en bespiegelingen bouwt zich het proces op van de ziekte en wat dat teweegbrengt. Ik noem het maggi: een sterk concentraat van emotie, dat eigenlijk alleen in een verdunde dosering is ‘te hebben’. Een citaat: “Ik ben bang dat jouw trage sterven, dit eeuwige hangen tussen leven en dood in, nog lang een open wonde zal blijven. De afbraak, het verlies, is zo totaal. Het slokt alles op. Ontdoet je van deurlijsten van taal. Slaat ramen uit hun sponningen, rukt het behang van je muren en krabt het pleisterwerk en de stenen tot ze meegeven. Misschien, misschien dat zich voorbij de verbijstering een kalmer land uit strekt”. Maggi ja. Wat kan ik toevoegen?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten