28 augustus 2011 Vooruit leven

Ik was twee weken op vakantie in Andalusië, Spanje. Er was een feest van lieve vrienden en daar ontmoette ik veel mensen van vroeger. Het was warm en ik sliep deze dagen bij weer andere vrienden. Het was vreemd om daar te zijn. Daar, in een andere wereld. Zo anders dan de wereld waar ik me afgelopen periode toe verhield. En wat het vreemd maakt puzzelt me. Afgelopen maanden ben ik erg met See bezig geweest. Met hoe het nu met haar is, met de wijze waarop de Alzheimer zich ontwikkelt en met de worsteling om dit alles een plek te geven. En dan kom je tussen mensen die, in mijn beleving, sterk vooruit leven. Vanuit het nu hun mooie plannen maken voor een mooie toekomst. En het voelt alsof dit vooruit leven en dat waar ik nu sta elkaar slecht verdragen. Hoe dan ook: ik heb genoten van het uitbundige feest, van het geluk van mijn vrienden en de gesprekken met oude bekenden. Maar ik nam daags na het feest ook opgelucht afscheid en reed met tranen in mijn ogen verder. Naar een ander wit dorp in de Spaanse bergen, waar ik met een zeer betrokken vriendin verbleef. Vooruitleven. Het klinkt zo eenvoudig. Voor mij even niet.