29 juli 2011 Roodkapje

Bij wijze van afsluiting van haar vakantie gaan we naar de Efteling. Ze is wel moe en afwezig, maar we gaan. Het is een sombere, grijze dag en zo voel ik me ook. Kennelijk is het ook naar om deze vakantie met haar af te sluiten. Dat zie ik maar als een goed teken. Rond twee uur, na de lunch, voel ik het aankomen. Ze is stil en zou nu eigenlijk moeten slapen. Maar het heeft geregend, dus een dekentje in het gras is geen optie. Ze oogt verdrietig. We maken het haar in de rolstoel zo comfortabel mogelijk. Ze doet haar bril af en wil die even later toch weer op zetten... maar krijgt dat simpelweg niet voor elkaar. Ze kijkt en draait met het montuur, doet een verkeerde poging ‘andersom’ en moddert zo even door. Ze wil niet geholpen worden. Het is een ontluisterend tafereel. Ze huilt en is bozig. Onbenaderbaar. We besluiten toch naar de openlucht kindervoorstelling ‘de sprookjesboom’ te gaan. Roodkapje herself onthaalt ons bij de ingang en daarop reageert ze ineens weer uitgelaten. Als een blad om de boom draait ze om. Euforisch blij, ook tijdens de voorstelling. Haar lachen gaat naadloos over in huilen. Dikke tranen rollen omlaag. Ontroerend. Bijna te heftig om te zien. Geen rem op de emotie. In de shop kopen we een Roodkap-poppetje waarmee ze intens blij is. Terug naar huis slaat de stemming weer om. Een dikke traan in een spookjeslach.