21 juni 2011 Jonge merel

Als een vogeltje laat ze zich voeren. Meestal op een moment dat ze moe is. Dan geeft ze zich over en vindt ze het best niet meer zelf met de vork te prikken. Vorige week was er zo’n moment. We zaten buiten. Overvallen door vermoeidheid en motorisch de weg kwijt liet ze het toe: ik sneed haar taartje in partjes en voerde haar de stukjes één voor één. Ze opende als een jonge merel haar mond en keek ‘leeg’ de tuin in. Die dag begon ze helder, maar dat veranderde gedurende de middag. Net terug van en weekje vakantie met het Thomashuis. Ze had genoten, was ontspannen maar ook moe. Ineens was de energie op en ze liet zich dus voeren. De cirkel gaat rond. Ze gaat terug in de tijd. Zij het bij haar veel sneller dan de gemiddelde cyclus van een mens. Na haar opleving van de afgelopen twee jaar, met ‘kan ik zelf’ als sleutelzin, verdwijnt ze in afhankelijkheid. Terug naar het nest, omringd door lieve mensen, komt het eten haar tegemoet. Ik denk aan de merels in onze tuin. Ook zij laten zich voeren. Maar voor hen nog een leven te gaan.