18 juli 2011 Dansend naar toilet

We logeren in Haren, mijn moeder See en ik, in het huis van mijn broer Vincent die met zijn gezin op vakantie is. We hebben ons een paar dingen voor genomen: geen stress en met haar tempo meebewegen. En het gaat goed. Ze geniet. En wij ook, zij het met een rafelrandje. Alles valt op nu we 24 uur per dag in haar nabijheid zijn. Het trillende handje, de energielekken en kleine dips gedurende de dag, de schokjes van haar arm. Ook de moeite die het haar kost om haar hand tijdens het eten naar de mond te brengen. Maar dan nog steeds: ze geniet. Ik slaap met haar in het twee persoonsbed van mijn broer. ’s Nachts wordt ze om de paar uur wakker. Dan moet ze plassen en daar gaan we. We dansen naar het toilet: in deze andere omgeving kan ze de weg alleen niet vinden, dus ik ga mee. Ik ondersteun haar en help haar met wat kort geleden nog ondenkbaar zou zijn. Het over de zwarte drempel stappen (die ze visueel ervaart als een obstakel), het laten zakken van pyjama- en onderbroek, het gaan zitten op het toilet, het afvegen van de billen, het doorspoelen, de weg terug naar bed, het in bed klimmen en goed gaan liggen…. niets lijkt voor haar meer vanzelfsprekend. Maar ze geniet en dan is het goed. Dansen naar het toilet…. een ‘pas de deux’ nog nooit vertoond.