1 april 2011 Op de film

Graag maak ik korte filmpjes van wat ik met See mee maak. Dagelijkse inkijkjes. De realiteit van alledag. Zo ook vandaag. Bij de koffie laat ik See het filmpje van zojuist zien, waarop ze aan mijn (en haar) moeder het net verlaagde bed laat zien. Kijkend op het schermpje straalt ze. Ze tuurt en roept verrukt uit ‘heb ik die aan’, doelend op de cyclaamroze sweater. Haar concentratiespanne is kort. Na een periode van gerichte focus verslapt haar aandacht, soms overgaand in een naar binnen gekeerde blik. Dan is het ineens onmogelijk om in contact te blijven. En dat kan op willekeurige momenten gebeuren. Toen ik haar vertelde dat ze maandag vrij is zie ik haar afhaken. Vrij zijn en maandag blijken even geen goede match. Ze verstard. Haar ‘ja, ik weet dat niet’ is dan veelzeggend; haar teken van desoriëntatie en ontreddering. Ze huilt bijna. Nog net weet ik het om te buigen. Probeer er wat luchtigheid in te brengen en dan helpt soms de camera. Ik leg haar leven vast en realiseer me doorlopend hoezeer het moment er toe doet. Met een wrang besef dat dit voorbij zal gaan. Het beeld liegt niet. Cyclaam roze…. Het staat haar zo goed.