6 maart 2011 Scheef

Mijn moeder vertelt: afgelopen woensdag was ze samen met Vincent bij See. Met een blij gezicht deed See de voordeur open en intens gelukkig begroette ze hen. Haar houding was helemaal scheef: ze stond zogezegd ‘uit het lood’; de schouder aan een kant omlaag hangend en niet in staat om dit te corrigeren. Zo liep ze voor mijn moeder en Vincent uit. Mijn moeder vertelt hoe moeilijk het was om dit aan te zien. Die enorme blijdschap enerzijds, maar dat ‘scheef hangende lichaam’ anderzijds. Hoe dat door het hart snijdt. De kwetsbaarheid. Lief en open maar ook oud en uit balans. Het maakt wat er speelt heel manifest, hoewel het lang niet altijd zo is. En waardoor het komt? We gissen. Het heeft te maken met vermoeidheid, of (een optie van de bewegingstherapeut) met een mogelijke ontsteking in de onderrug, waarbij ze de pijn probeert te ‘ontwijken’. Volgens mij is het eerder een neurologisch gegeven: het proces in haar hersenen, waardoor prikkels en signalen anders doorkomen. Als we het benoemen weet ze dat het zo is, maar kan ze haar houding toch niet corrigeren. Als het er over gaat zegt ze zelf ’nou niet meer hè; kan ik niets aan doen’, wat we beantwoorden met ‘tuurlijk niet schat, geeft niets, jij kunt er niets aan doen…. iedereen loopt wel eens scheef’. Wat anders...