5 maart 2011 In de etalage

Het is vrijdag en Swaantje is jarig: blij belt See haar op om te feliciteren. Ze straalt en met licht overslaande stem voert ze het gesprek. Op haar manier bouwt ze vertraging in, door in het gesprek regelmatig ‘watte’ te zeggen en Swaantje het gezegde te laten herhalen. Ze vertelt ook dat we vanmiddag een cadeautje voor Swaantje zullen gaan kopen. Zo gezegd, zo gedaan. We maken ons klaar voor vertrek en rijden om twaalf uur naar Tilburg-stad. We parkeren de auto in de inmiddels vertrouwde parkeergarage en daar start ons uitje. Ik til de rolstoel uit de auto, help See naar de rolstoel en off we go. Het voorjaar hangt in de lucht en ondanks de vrieskou is er een mooi zonnetje. Ik duw See voort en probeer een gesprek op gang te houden. Met een kort en bondig ‘ja’ of ‘nee’ doet ze een beetje mee. Ze is moe. In een etalage zie ik ons gaan: een man achter de rolstoel met daarin, het hoofd gebogen, een vrouw met Down. Ik schrik van de plotselinge aanblik: de etalage van ons leven nu. Een aanblik van het onomkeerbare, van het ontroerende en het liefdevolle. Wij. We rollen voort.