21 februari 2011 Tijdloos

Tijdens mijn driedaagse retraite in het Benedictijnerklooster krijgt het begrip tijd een andere lading. Terwijl het dagritme hier verloopt in een strakke orde is het leven toch minder gejaagd. Tijdsdruk lijkt minder aanwezig. Leven verglijdt meer, met de orde als een prettig kader. Daarbij is de orde ook meer synchroon met het verglijden van de dag: opkomst van het licht, mid-dag, schemering, voorbereiden op de stilte van de nacht. Het ritme volgt de natuur. Simpel en plezierig. Hoe anders is dat in ‘real life’, waar de tijd me zo vaak op de hielen zit. In mijn overpeinzingen vertaal ik dit naar See. Wat haar in toenemende mate zal helpen is een zo een natuurlijk mogelijk ritme. Een prettige dagorde die structuur biedt en weldadig is. Een week met vaste momenten. En een natuurlijk meebewegen met deze cadans. In zekere zin tijdloos. Een nobel streven.