11 februari 2011 Boos en verdrietig

Met mijn moeder is ze bij de naaister geweest, met twee nieuwe broeken in een plastic zak. Ze moeten korter worden gemaakt, maar een van beide broeken blijkt bij nader inzien toch te klein. Een verwaarloosbaar incident, zo kun je denken. Maar niet voor haar. Ik doe wat ik beter niet had kunnen doen. Ik vraag haar om de broek nog een keer aan te doen: dan kan ik met eigen ogen zien of deze echt te klein is. Mijn moeder en ik overleggen. Met als slotsom: te krap in de taille! Daar breekt ze. Ze gooit de broek weg, duwt mij weg en ‘schopt’ met haar kleine voet mijn kant op. Dikke, dikke tranen. Ik schrik van de heftigheid van haar reactie en ik vervloek mezelf. Haar boosheid toont machteloosheid. Goed dat ze het uit, maar de heftigheid overvalt me. Daarbij: we hebben haast en moeten weg. Er staat en afspraak bij de kapper. Ontdaan neem ik haar mee. Schuifelend. Na het weggaan kijk ik achteromen zie mijn moeder staan in de voordeur. Gebarend…. ‘ze is zo oud’…. In zichzelf gekeerd zit ze even later in de kappersstoel. Tot haar favoriete kapster haar komt groeten en ze haar verdriet en boosheid omruilt voor intens geluk.