1 februari 2011 Ups en downs

Een collega vraagt me hoe het met me gaat en ik antwoord dat het wisselt, met ups en downs. Terwijl ik het zeg realiseer ik me de woordspeling. Ook mijn collega heeft het verstaan en we moeten er beiden om lachen. Sowieso heb ik deze dag plezierig doorgebracht. Lekker gewerkt, voldaan en - inderdaad - gelachen. Het is raar, maar meer en meer leef ik me in in mijn moeder en snap haar dilemma’s. Toen Gino, mijn broer, in 1973 dood ging, ging voor haar het licht uit. Ze kon niet meer vrolijk zijn en hield daarover ook niet de schijn op. Ze leek zich bijna te schamen als de zon toch scheen. Loyaliteit aan dat gevoel van pijn en aan die zoon die er niet meer was. Ik kan dat nu beter snappen. In zekere zin voel ik iets soort gelijks. Het leven herpakken en daarin ook positieve gevoelens ervaren lijkt bijna een ontkenning of verraad aan dat wat (onvermijdelijk) komen gaat. Daar vecht ik tegen. Voor See. Ze belde nog op vanavond. Euforisch, want Kees was op TV. Euforisch, in het nu, volop genietend van wat er is. Een les voor mij. Een voorbeeld.